Aşağıdaki metinlerden ilki, Peter Mark’ın Record of the Art Museum dergisinde yayınlanan (1999) “Is There Such a Thing as African Art?” başlıklı yazısından seçilmiş bölümlerdir. İkinci metin, Dan Connell’ın Science for the People dergisinde (Eylül-Ekim 1985) yayınlanan “Myths of African Hunger” adlı yazısından seçilmiş pasajlardır.
ABD’li sanatçı Max Weber, Kongo’da yapılmış küçük bir erkek figürüne bakıyor, 1916. Fotoğraf: Clara E. Sipprell.
Afrika Sanatı Mitleri
Peter Mark
“Afrika sanatı” kavramı, ister bir akademik araştırma konusu olsun isterse koleksiyonerlerin ve müzelerin ilgi alanına giren bir konu, önemli bazı soruları gündeme getirir. Afrika sanatı diye bir şey
"Vahşi"yi Batı icat etti. Bu icadı, sahneye koyduğu türlü oyunlarla, dramalarla, gösterilerle, göstericilerle, inanılmaz hikâyelerle ve müzelerle gerçekleştirdi.
Cankurtaran sözcüğü Türkçeye, İngilizce 'Ambulance' sözcüğünden geçmiştir. Sözcüğün kökeni yürümek ya da hareket etmek anlamına gelen 'Ambulare’dir ve
Beynimiz bizi doğal olarak savunmacı yapar, ancak daha fazla alçakgönüllülük geliştirmek için atabileceğimiz adımlar var.
Yıllar önce, alçakgönüllülük üzerine araştırmamla ilgili ilk medya röportajımı yaptığımda, bir görüşmeci alçakgönüllülük üzerine çalışmamın beni gerçekten daha alçakgönüllü yapıp yapmadığını merak ediyordu. Beni ne kadar mütevazı biri olarak algıladığını görmek için karıma sormamı istedi. 1’den 10’a kadar bir derecelendirme vermesini istediğimde karım bana 4 verdi.
Mahcubiyetim yerini savunuculuğa bıraktı. Gerçekten kafam karışmıştı - neden alçakgönüllü değildim? Alçakgönüllü niteliklerimi ve eylemlerimi listeleyerek alçakgönüllülüğümün gerekçelerini sıralamaya çalıştım (ironi tam yerinde), ancak bu başlangıçtaki savunmacılık, geçici bir süre için bu geri bildirimi gelişme göstermenin bir yolu olarak kullanmamı engelledi. Kendi tevazu eksikliğimi göremiyordum.
Alçakgönüllülük konusunda bir uzmanın bile açık görüşlü olması ve savunuculuğunu azaltması için çok çabalaması gerekir. Peki ne gereği var?
Alçakgönüllülük, önemsenmeyen ama çok önemli bir insan erdemidir. İnsanlar, bir ölçüde güveni ve güvenilirliği işaret ettiği için alçakgönüllü bir partneri veya arkadaşı tercih ederler. Entelektüel olarak ilerlemek için, toplum ya da birey olarak, bildiklerimizi ve daha da önemlisi bilmediklerimizi kabul etmeli, meraklı, yeni fikirlere açık ve dinlemeye hevesli olmalıyız. Aynı şekilde, kendi kültürel dünya görüşümüzün dünyayla ilişki kurmanın çeşitli yollarından sadece biri olduğunu kabul etmek ve öğrenme arzusu ve çeşitliliğin takdiriyle diğer bakış açılarıyla tanışmak, giderek daha küresel ve birbirine bağlı hale gelen dünyada yön tayin etmemize yardımcı olur.
Savunma içgüdülerimizi evcilleştirmeyi öğrendiğimizde, kendimizi alçakgönüllülüğün sunabileceği tüm faydalara açarız.
Doğal olarak savunmacı olmamız insan olmamızla ilgili sert
Ağaçlarda mantar hastalığı sıkça karşılaştığımız bir sorundur.
Bakımsız ve gerekli zamanlarda toprağın havalanmaması pH değerlerinin farklılık göstermesi fazla gübreleme yapılması ve buna bağlı olarak kimyasal gübrelerin toprakta kalması ile mantar oluşumunda başlıca sebepleri arasındadır.
Mantar hastalığına yakalanan bir ağaç tedavi evresinde 1 inci aşama toprak havalandırılır.
Bu havalandırma çapalama yoluyla yapılır.Çapalama yapılırken 100 de 100 Gübre toprak düzenleyici muhakkak
Per Petterson’un At Çalmaya Gidiyoruz, Reddediyorum, Lanet Olsun Zaman Nehrine ve Benim Durumumdaki Erkekler romanları üzerinden ele aldığı konuları işleyişine ve romancılığına ayrıntılı bir bakış.
Eylemsizlik, bağlı olduğu etki üzerinden okunduğu zaman gerçek tanımını ortaya koyar. Duygusal yıkım, toplumsal yapı, değişim ve alışılan yaşam algısı eylemsizliği yaratan ya da tamamen ortadan kaldıran biçimlerle insan hayatında yer eder. Norveçli yazar Per Petterson’un romanlarında da söz konusu eylemsizliğin ortaya çıkışı ve bazı durumlardaki değişimi, belirgin olarak hissedilen ve karakterlerin hayatında varlık gösteren önemli bir yere sahiptir.
Per Petterson’un At Çalmaya Gidiyoruz, Reddediyorum, Lanet Olsun Zaman Nehrine ve Benim Durumumdaki Erkekler romanları birbirine yakın ilerleyen duyguların, eylemsizliğin ve sessizliğin etrafından hareketle kendine ayrı bir alan açarak ilerler. Kendi içini seyreden, davranışlarını kestirmeye çalışan ve geçmişle şimdiyi yan yana tutabilen; aynı zamanda kesin çizgilerle ayırabilmenin de üstesinden gelen bu yapı, tek bir insani ihtiyaca kavuşmanın peşindedir aslında; hatırlamak. Per Petterson, bütün romanlarında, karakterleri üzerinden yarattığı hikâyeleri hatırlamak üzerinden harekete geçirir. Yaşanmış olan her şey, tam da bu noktada belirginleşirken, ifadenin odağındaki duygular yeni bir çizginin alt başlıkları olarak sıralanmaya başlar. İnsan, hatırlamaktan ibaret olan bir varlık olarak vardır. Bu da, yazarın okurda bıraktığı duyguyu ve hayal kurma payını büyük oranda etkiler ve genişlemesini sağlar. Genişleyen hikâye yapısı, barındırdığı sakinliğe açılan bu yeni alanda hatırlama duygusunun sebepleriyle sonuçlarını aynı biçimde cevaplamaya çalışır. Yüzleşmek, karşımıza çıkan sonuçlar bütününün en önemli parçasıdır fakat yer yer kendini geriye çeken, saklamak ya da tarifsiz bırakmak üzerinden kurgulayan hareketlerin odağında gizlenir.
Kabul etmeme hâlinin bir tür bağlı refleks olarak şekillendiği yerlerde, karakterlerin yöneleceği
İnsanlar yaklaşık 1000 yıl boyunca günde iki kez uyudu: Bir akşam , bir de sabah. N iye böyle yapıyorlardı ? B u alışkanlık nasıl ve niçin kayboldu?
Tarih, 13 Nisan 1699. Saat 23.00 suları. İngiltere'nin kuzeyinde küçük bir köyde 9 yaşındaki Jane Rowth gözlerini kırpıştırarak açtı ve gecenin değişken gölgelerini izledi. Annesiyle beraber yattıkları kısa uykudan yeni uyanmıştı.
Annesi, kalkıp mütevazı evlerinin ateşinin başına yerleşmiş ve pipo içmeye başlamıştı. Tam o sırada pencerede iki erkek belirdi. Annesine, hazırlanıp kendileriyle gelmesini söylediler.
Jane daha sonra mahkemede, annesinin bu kişileri bekliyor gibi göründüğünü söylemişti.
Doğal güzellikleri bozulmamış yerler, arkeolojik kalıntılar veya kendine özgü mimari anlayışıyla öne çıkan kasabalar, herkesin gezmekten zevk aldığı ve bozulmadan bugüne gelmesine hayret ettiği yerlerdir. Bu yerler için sit alanı tabiri kullanılır. Zaten o yerler de bugüne gelebilmelerini bu kavrama borçludurlar.
1935 yılının Türkiye’sinde şehir ve kasabalarda bile kısıtlı olan eğitim olanakları, henüz köylere ulaştırılamamıştı. Ülke nüfusunun %80’i köylerde yaşasa da 40 bin köyden 35 bininde okul yoktu. İlköğretim çağındaki çocuklar okuldan, öğretmenden, kitaptan yoksundular. 1935
F: DAİ
Aslında en kritik soru da bu. Göbekli Tepe neydi? Bu aynı zamanda çok zorlu bir görev çünkü bu ve bunun gibi yerleşimleri/yaşam alanlarını oluşturmuş Neolitik avcı-toplayıcıların günlük hayatı ve dünya görüşü üzerine elimizde hiçbir yazılı kaynak yok. Bütün yorumlarımızı bize bıraktıkları materyal kültür öğeleri üzerinde yapmak durumundayız.
Yaklaşık 20 yıldır süregelen kazı ve araştırmalar sayesinde, Göbekli Tepe hakkındaki algımız buranın bir çeşit buluşma noktası olduğu yönünde. Çevrede dolaşan çeşitli avcı gruplar için bir çeşit toplanma merkezi. Bölgede bulunan taş alet, plak ve benzeri aletlerin dekoratif unsurlarındaki benzerliklere dayanarak yaklaşık
Mantık ile ilgili birçok esere kabaca göz gezdirdim. Bu yazıda bu kabataslak okumanın bende bıraktığı intibaları hızlıca not edecek ve beraberinde getirdiği soruları kendime soracağım. Uzun bir yazı dizisine kabaca bir giriş mahiyetinde olacak. Başın başında insan ne zaman mantıklı olmaya karar verdi diye sorduğumuzda, mantık meselesini tekâmül nazariyeleri içinde ele almanın gerekli olduğunu ve oradan da antropolojinin yedek bir meselesi olduğunu kabule zorlanırız. Mantıklı olmaya karar vermek gibi bir kırılma noktasında o aydınlanmanın sebebi ise bizlere muallak kaldığından, mantık meselesini tartışacak, konuşacak zemini bulamayız.
Zaten yeterince zor olan hayatımızı bir de onların zorlaştırmasına izin veriyoruz. Bizi yormaktan başka hiçbir etkileri olmayan insanlara “hayır” diyemeyerek kendimize yok yere eziyet ediyoruz. Evet, hemen hepimiz 
Herkesin birbirini sevdiği, etrafta sorun çıkartan hiç kimsenin olmadığı bir dünya düşünün. Negatif duygulardan arınmış; sevgi, neşe, huzur, aşk, dostluk gibi kavramların somutlaşarak hayat bulduğu bir dünya! İnsanların birbirine derin duygularla bağlandığı, kimsenin arkadan konuşmadığı, sevilmemek ne demekmiş bunun bilinmediği bir dünya… Kulağa ne kadar da hoş geliyor değil mi? Düşünmesi gerçekten çok güzel. Güzel de gel gör 